Profesor Andrzej Drągowski urodził się 28 listopada 1937 r. w Warszawie. Rozpoczął pracę na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego w 1960 r. w trakcie studiów. W latach 1970-1973 już jako doktor (1969 r.) został kierownikiem Centralnego Laboratorium w Instytucie Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej. Po habilitacji w 1982 r., w latach 1984-1987 i 1990-1996, był Prodziekanem Wydziału Geologii UW. Od 1987 był kierownikiem Studium (od 1993 Katedry) Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych na Wydziale Geologii UW. Funkcję kierownika Katedry pełnił aż do emerytury w 2008 r.
Poza działalnością wydziałową Profesor aktywnie uczestniczył w organizacji Uniwersyteckiego Centrum Badań nad Środowiskiem Przyrodniczym i Międzywydziałowych Studiów Ochrony Środowiska, gdzie od wielu lat wykładał „Antropogeniczne przekształcenia środowiska geologicznego”. Był też członkiem Rady Naukowej Centrum i członkiem Rady Programowej Studiów.
Był uczonym, który charakteryzował się dużą aktywnością tak na uczelni, jak i w organizacjach poza nią. International Association of Engineering Geology, Komisja Building Stones and Ornamental Rocks IAEG, Polsko-Egipska Misja Archeologiczna Hatszepsut w Deir el-Bahari, Państwowa Rada Ochrony Środowiska przy Ministrze Środowiska, Komisja Dokumentacji Geologiczno-Inżynierskich przy Ministrze Środowiska, której był przewodniczącym od 2000 r., to tylko niektóre z nich.
Przez wiele lat Profesor był wiceprzewodniczącym Polskiego Komitetu Geologii Inżynierskiej i Środowiska a od 2009 był przewodniczącym.
Główne kierunki jego zainteresowań, prac badawczych i publikacji to:
– Inżyniersko-geologiczna charakterystyka niszczenia skał w wyniku pęcznienia i skurczu. Zagadnienia te stanowiły początek Jego drogi naukowej. Mają one istotne znaczenie przy wyjaśnianiu procesów wietrzenia tych skał i genezy zwietrzelin, jak również przy ocenie skał kredowych i ich zwietrzelin jako podłoża budowli warstw wyściełających czasze zbiorników wodnych, warstw podlegających penetracji górniczej. Stwierdzone przez Niego doświadczalnie osłabienie i niszczenie skał w wyniku odkształceń wilgotnościowych zostało przeanalizowane na szerokim tle zależności między wykształceniem litologicznym skał, wartością odkształceń pęcznienia i skurczu, naprężeń pęcznienia a zmianami właściwości fizycznych i wytrzymałościowych.
– Problematyka składowania odpadów. Doskonalenie metod ocen oddziaływania składowisk na środowisko, rozwój nowych technologii składowania, a szczególnie przepisy prawne, powodują, że warunki składowania odpadów są coraz trudniejsze i aby mogło w środowisku funkcjonować nowe lub stare składowisko musi ono spełniać coraz więcej kryteriów dopuszczających je do eksploatacji. Projektowanie nowego składowiska, czy modernizacja istniejącego, powinny być oparte na określonym przepisami udokumentowaniu warunków geologicznych, zawartych w dokumentacji geologiczno-inżynierskiej i hydrogeologicznej. W Jego ocenie istotne stało się także określenie kryteriów doboru gruntów na izolację i prowadzenie odpowiednich, porównywalnych badań, w celu oceny możliwości wykorzystania gruntów spoistych na mineralne bariery izolacyjne.
– Opracowanie instrukcji metodycznych sporządzania dokumentacji geologiczno-inżynierskich dla różnych celów. Zgodnie z przepisami Prawa Geologicznego i Górniczego oraz rozporządzeniami wykonawczymi do Ustawy, istniała konieczność określania metodyki dokumentowania warunków geologiczno-inżynierskich w szerokim zakresie dla rożnych celów. Dla uzyskania jednoznacznych i porównywalnych wyników dokumentacje geologiczno-inżynierskie powinny być sporządzane według ustalonych, tych samych metod badawczych i procedur postępowania. Profesor był współautorem wielu instrukcji i opracowań metodycznych.
– Opracowanie podziału gruntów antropogenicznych. Profesor, uwzględniając własne doświadczenia badawcze dotyczące gruntów powstałych przy udziale człowieka, literaturę oraz normatywy, definiuje termin „grunty antropogeniczne” i dzieli je na 3 zasadnicze grupy, uwzględniając warunki powstawania materiału, właściwości chemiczne, fizyczne i oddziaływanie na środowisko oraz możliwość wykorzystania gospodarczego. Przedstawiona wersja podziału gruntów antropogenicznych dobrze koreluje się z najnowszą normą PN-EN ISO 14688-1, umożliwiając jednak ich podział i specyfikę właściwości gruntów zaliczonych do poszczególnych grup.
– Metodyka rekultywacji terenów zdegradowanych. W licznych pracach przedstawił tok postępowania w pracach rekultywacyjnych gleb i gruntów zdegradowanych. Na podstawie uzyskanych danych z poligonów badawczych wykazał konieczność dokonywania badań geochemicznych na terenach, gdzie istnieje chociażby niewielkie prawdopodobieństwo skażeń, określając metodykę badań, kryteria ocen i przykłady rekultywacji. Sposób realizacji inwestycji uzależnił od szczegółowego rozpoznania stopnia degradacji podłoża i jego zasięgu przestrzennego w nawiązaniu do wykształcenia litologicznego warstw, warunków geologicznych i hydrogeologicznych oraz przedstawienia koncepcji rekultywacji.
Został odznaczony szeregiem odznaczeń państwowych, w tym Orderem Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz licznymi nagrodami Rektora.
Pasją Profesora była turystyka górska i krajoznawcza. Był wieloletnim wiceprzewodniczącym a później członkiem honorowym Klubu Górskiego „Matragona”. Należał także do Klubu Turystycznego Geologów. Fascynowała Go archeologia, architektura, ogród i dom. Był życzliwym i otwartym człowiekiem. Dzielił się chętnie wiedzą i praktycznym doświadczeniem. Jednym z najważniejszych przesłań Profesora było aby nauka i rozważania teoretyczne miały swoje odbicie w zastosowaniach praktycznych.
Uczyłeś nas umiejętności rozmowy z ludźmi i załatwiania spraw „nie do załatwienia”. To Ty nas ukształtowałeś jako geologów. Będzie nam Ciebie brakować, dziękujemy za wszystko…
Krzysztof Cabalski i Michał Radzikowski
Polski Komitet Geologii Inżynierskiej i Środowiska
Ul. Żwirki i Wigury 93
02-089 Warszawa
nr konta: 75213000042001027013080001
NIP 526-279-12-58